KRS 0000083356
Opcje ustawień
Kontakt

Klinicznie izolowany zespół objawów (ang. Clinically Isolated Syndrome, CIS)

Klinicznie izolowany zespół (CIS) to pierwsze wystąpienie objawów neurologicznych, trwających co najmniej 24 godziny, będących wynikiem pojawienia się zapalenia i demielinizacji (utraty otoczki ochraniającej włókna nerwowe) w jednym lub więcej odcinków ośrodkowego układu nerwowego. Na objawy składać się może: słabość w kończynach, ból, zapalenie nerwu wzrokowego. CIS może pojawić się trzykrotnie częściej u kobiet niż mężczyzn, występuje w grupie wiekowej 20-40 lat.

Zdiagnozowanie CIS nie jest jednoznaczne z diagnozą SM (nie spełnia jeszcze kryteriów choroby) i nie musi przerodzić się w stwardnienie rozsiane, jednak u 85% osób żyjących z SM pierwszym objawem był właśnie klinicznie izolowany zespół. U niektórych pacjentów CIS pozostanie jednorazowym epizodem bez dalszych konsekwencji dla ogólnego stanu zdrowia. Jeśli w badaniu rezonansem magnetycznym, u osoby, która doświadczyła CIS, zostaną wykryte zmiany podobne do tych obserwowanych w SM, istnieje duże prawdopodobieństwo wystąpienia drugiego epizodu objawów neurologicznych a także diagnoza rzutowo-remisyjnej postaci SM.

Od 2017 kryteria diagnostyczne McDonalda pozwalają na zdiagnozowanie SM u osoby z CIS, u której dodatkowo obserwuje się zmiany w badaniu rezonansem magnetycznym (MRI) wskazujące na wcześniejsze uszkodzenia w innych obszarach OUN lub na aktywne zapalenie w innych obszarach OUN (Ośrodkowy Układ Nerwowy) niż te powodujące obecne objawy. Do postawienia diagnozy SM u osoby z CIS wykorzystuje się obecnie również badanie płynu mózgowo-rdzeniowego. Gdy u osoby z jednorazowym epizodem stwierdza się SM, może być ona objęta terapią lekami modyfikującymi przebieg choroby. Wczesne włączenie leczenia pozwala na minimalizowanie skutków choroby.

Duże ryzyko konwersji CIS do SM w przeciągu kilku lat obserwuje się u osób, u których w badaniu MRI zmiany są podobne do tych w SM. Niskie natomiast dotyczy tych, u których takie zmiany nie są widoczne.

 Radiologicznie izolowany zespół (ang. Radiologically Isolated Syndrome, RIS)

RIS to zespół radiologicznie izolowanych objawów. Diagnozuje się go w przypadku pojawienia się w badaniu rezonansem magnetycznym (MRI) patologii w ośrodkowym układzie nerwowym (OUN), a brak jest objawów klinicznych, czyli widocznych i odczuwanych objawów takich jak słabość kończyn czy problemy ze wzrokiem. Ujawnione RIS często przepowiada pojawienie się klinicznych objawów choroby.