Fakty o pracy i SM

Blisko 700 tysięcy osób w Europie ma SM, z czego 70% jest diagnozowanych w wieku najwyższej aktywności zawodowej (pomiędzy 20. a 40. rokiem życia). Wielu chorych mówi, że ich stan zdrowia wpływa na zatrudnienie i szanse zawodowe, często stają oni przed koniecznością zmiany lub rezygnacji z pracy. Szacuje się, że 50–80% z nich traci zatrudnienie w ciągu dziesięciu (i więcej) lat od momentu zachorowania.

W całej Europie wskaźniki zatrudnienia osób z SM są niskie i wahają się od 26 do 42%, nawet 1/3 rezygnuje przedwcześnie z pracy z powodu choroby. Dane są jednoznaczne: wśród osób z SM istnieje wyższe ryzyko utraty zatrudnienia i braku aktywności zawodowej w okresie najwyższej produktywności, co ma ogromny wpływ na przebieg ich życia i możliwości.

Źródło grafiki: "Jak przeprowadzić rozmowę dotyczącą pracy z osobami ze stwardnieniem rozsianym" Cicely Dudley, Victoria Donnaloja, Karen Steadman, EMSP, polskie wydanie: PTSR

Wiele objawów związanych z chorobą jest wyzwaniem dla aktywności zawodowej. Przewlekłe zmęczenie jest często wymieniane jako objaw mający największy wpływ na poszukiwanie i utrzymanie pracy. Oprócz zmęczenia wymieniane są również: problemy związane z poruszaniem się i motoryką małą, ból i nietolerancja wysokich temperatur oraz problemy poznawcze, w tym trudności z koncentracją. Zaawansowanie choroby jest czynnikiem prognostycznym statusu zatrudnienia. Jedno z badań wykazało istotne zróżnicowanie we wskaźnikach zatrudnienia osób z łagodną i ciężką postacią SM.

Źródło grafiki: "Jak przeprowadzić rozmowę dotyczącą pracy z osobami ze stwardnieniem rozsianym" Cicely Dudley, Victoria Donnaloja, Karen Steadman, EMSP, polskie wydanie: PTSR

Brak skutecznych sposobów radzenia sobie w miejscu pracy z problemami wynikającymi z choroby oraz brak wiedzy pracodawców o SM mają również istotny, negatywny wpływ na wskaźniki zatrudnienia. Wielu chorych rezygnuje z pracy właśnie z powodu tych trudności lub czynników utrudniających realizację obowiązków, w tym również z powodu postawy przełożonych, którzy nie mogą lub nie chcą dostosować stanowiska pracy.

Wiele dowodów wskazuje na to, że osoby bezrobotne mają niższy poziom dobrostanu fizycznego i psychicznego niż pracujące. Są też narażone na większe ryzyko wystąpienia przewlekłej choroby oraz problemów natury psychicznej i wymagają częstszych wizyt u lekarzy.

Dla osób z SM brak zatrudnienia powiązany jest z negatywnymi psychicznymi i fizycznymi skutkami zdrowotnymi4 do tego stopnia, że stanowi czynnik sprzyjający wyższej śmiertelności. Z drugiej strony udowodniono, że praca ma pozytywny wpływ na zdrowie i samopoczucie, szczególnie w obszarze zdrowia psychicznego. Sprawdza się o szczególnie w przypadku wysokiej jakości pracy1, czyli takiej, która przynosi samospełnienie, jest adekwatnie opłacana i stymulująca.

Zaczerpnięto z: „Jak przeprowadzić rozmowę dotyczącą pracy z osobami ze stwardnieniem rozsianym. Poradnik dla lekarzy i pracowników systemu opieki zdrowotnej” autorstwa Cicely Dudley, Victoria Donnaloja, Karen Steadman, pod patronatem EMSP.