Badania diagnostyczne w SM

To bardzo czułe badanie obrazowe, które tworzy obraz przekroju narządów wewnętrznych – w przypadku stwardnienia rozsianego – twojego mózgu i rdzenia kręgowego. Obecnie MRI stosuje się standardowo w diagnostyce SM, pozwala na potwierdzenie rozproszenia objawów choroby w czasie i przestrzeni, co wpływa również na skrócenie procesu diagnostycznego Ponad 95% pacjentów z klinicznie pewnym SM ma zmiany widoczne w MRI mózgu. Rezonans pozwala na wykrycie aktywnych zmian demielinizacyjnych (lezji, blizn), dzięki niemu lekarz może monitorować aktywności choroby, a także ocenić skuteczności leczenia. Wykonywanie MRI zalecane jest w przypadku rzutowo-remisyjnej postaci SM.. Rezonans magnetyczny wykorzystuje działanie pola magnetycznego i fal radiowych w celu pomiaru zachowania protonów w wodzie obecnej w tkankach. W trakcie badania podaje się kontrast (gadolin), dzięki któremu możliwe jest wykrycie aktywnego procesu demielinizacyjnego. Kontrast podaje się zarówno w procesie diagnostycznym jak również w monitorowaniu postępu choroby i leczenia. W diagnostyce SM istotne znaczenie ma również badanie rezonansem magnetycznym rdzenia kręgowego – niezbędne w przypadku pierwotnie postępującej postaci SM lub gdy u danej osoby dominują objawy o pochodzeniu z rdzenia. MRI jest szczególnie przydatny w diagnozowaniu osób, u których stwierdzono tak zwany klinicznie izolowany zespołu objawów (CIS). Badanie pozwala ocenić ryzyko rozwoju CIS w pełnoobjawowe SM. MRI jest stosowany również w diagnostyce różnicowej. Badanie jest nieinwazyjne, bezbolesne i bezpieczne, nie ma wpływu na zdrowie. Zazwyczaj trwa kilkadziesiąt minut, w czasie których będziesz leżeć nieruchomo w aparacie rezonansu magnetycznego. Do badania należy zdjąć wszystko, co metalowe lub poinformować lekarza o elementach metalowych, np. implantach, protezach. Rezonans magnetyczny to głośne urządzenie, zatem w trakcie badania można spodziewać się hałasu. Zazwyczaj stosuje się aparaty 1,5 teslowe.

Płyn mózgowo-rdzeniowy to ciecz wytwarzana w układzie komorowym naszego mózgu. Jego zadaniem jest przede wszystkim chronić mózg przed uszkodzeniami. Badanie płyny mózgowo-rdzeniowego jest istotną częścią diagnostyki SM. Przeprowadzane jest celem oceny ogólnej oraz dwóch parametrów: prążków oligoklonalnych oraz indeksu IgG. Dostarczają one informacji na temat zapalnych procesów toczących się w obrębie OUN. Prążki oligoklonalne występują u większości pacjentów z SM, choć pojawiają się również u pacjentów z innymi chorobami immunologicznymi i zapalnymi układu nerwowego. Podwyższony poziom IgG wskazuje na aktywność procesu immunologicznego w OUN. Obecnie badanie PMR nie jest wymagane w każdym przypadku, wymagane jest jednak w przypadku osób z CIS (izolowanym zespołem objawów) oraz w sytuacji, gdy podejrzewa się pierwotnie postępującą postać SM. Jest to też istotny element diagnozy różnicowej. Samo badanie PMR nie wystarcza do postawienia diagnozy SM! Procedura badania polega na wkłuciu igły pomiędzy kręgi kręgosłupa lędźwiowego do przestrzeni, w której znajduje się płyn PMR. Zazwyczaj będziesz musieć położyć się na boku z podkurczonymi nogami (do klatki piersiowej). Plecy powinny być mocno wygięte. Pobranie płynu może się odbyć także w pozycji siedzącej. Lekarz odkaża okolice twojego kręgosłupa, gdzie będzie wprowadzona igła i wstrzykuje miejscowe znieczulenie a potem wkłuwa igłę.

To badanie wykorzystujące aktywność elektryczną mózgu na bodziec. Pomaga ocenić przewodzenie w drogach nerwowych, które mogą być uszkodzone w przebiegu procesów zapalnych SM (ponieważ choroba niszczy otoczkę nerwów – mielinę, przepływ informacji wzdłuż nerwów jest zaburzony). Najczęściej stosuje się wzrokowe potencjały wywołane, które obrazują zajęcie dróg wzrokowych – jak szybko wędruje sygnał z twoich oczu do mózgu. Ponadto, badane mogą być również słuchowe potencjały wywołane pnia mózgu oraz somatosensoryczne potencjały wywołane, które dotyczą dróg czuciowych (zaburzeń czucia). Uznaje się je za badanie dodatkowe, którego wynik oceniany samodzielnie, nie jest w stanie postawić rozpoznania SM. Prowadzący badanie nałoży ci na twoją głowę elektrody, które powinny pokrywać się z tymi obszarami mózgu. Prowadzący badanie następnie dostarcza odpowiedniego bodźca (np. dźwięku) i zapisuje odpowiedź mózgu na ten bodziec.