KRS 0000083356
Opcje ustawień
-Rozmiar czcionki+
-Odstępy między wierszami+
-Odstępy między literami+
Kontakt
WESPRZYJ

Leczenie objawowe w SM

Leczenie tego rodzaju, mimo że nie wpływa na przebieg choroby (tzn. na hamowanie jej postępu) odgrywa jednak istotne znaczenie w życiu osoby z SM, ponieważ jego celem jest łagodzenie następstw zarówno rzutów oraz innych objawów, które mogą utrudniać codzienne funkcjonowanie.

Do najczęstszy objawów występujących w SM, które można poddawać próbom leczenia farmakologicznego to: spastyczność, zaburzenia funkcji dróg moczowych, zmęczenie, ból, drżenia, dysfunkcje seksualne, depresja czy zaburzenia poznawcze.

Wiele objawów SM może występować jednocześnie i z tego powodu leczenie objawowe wymaga często bardzo złożonego podejścia, dostosowanego do twoich indywidualnych potrzeb. W przypadku radzenia sobie z objawami stwardnienia rozsianego rozważa się następujące metody:

  • leczenie farmakologiczne;
  • rehabilitacja i fizjoterapia;
  • kontakty z psychologiem, psychiatrią i innymi specjalistami.

Poniżej opisane zostały niektóre z objawów SM oraz metody postępowania w przypadku ich wystąpienia. Zachęcamy również do pobrania naszych publikacji, które dotyczą niektórych z symptomów.

                    

Leczenie farmakologiczne niektórych z objawów SM
Leczenie nadmiernego napięcia mięśniowego (spastyczności)
Jest to często obserwowany objaw SM.W przypadku radzenia sobie z tym objawem zaleca się indywidualizację leczenia poprzedzona dokładną oceną i diagnostyką. Leczenie spastyczności ma na celu poprawę mobilności, zmniejszenie bólu czy skurczów. Do metod radzenia sobie z tym objawem należą: fizjo- i fizykoterapia, podawanie leków zmniejszających napięcie mięśniowe, miejscowe leczenie spastyczności, wszczepienie pompy baklofenowej, leczenie operacyjne oraz leczenie farmakologiczne ogólnoustrojowe.
Osłabienie, będące wynikiem bezczynności ruchowej, poprawę może przynieść fizjoterapia. U niektórych osób korzyści przynieść może podawanie famprydyny, która ma poprawić przewodnictwo impulsów nerwowych. Przed rozpoczęciem leczenia musi zostać test oceniający szybkość chodzenia na odcinku 25 stóp. W przypadku braku poprawy leczenie trzeba przerwać. filtracji kłębuszkowej) oraz napadów drgawkowych. Wskazana jest ocena czynności nerek przed rozpoczęciem podawania leku oraz regularne jej monitorowanie w trakcie terapii.
Nie ma skutecznego leczenia farmakologicznego drżenia i ataksji. Wskazane jest prowadzenie fizjoterapii.
Objawy te występują u większości chorych z SM, a zmęczenie może pojawiać się na każdym etapie chorowania. Zmęczenie w SM jest przewlekłe, niezależne od wykonywanego wysiłku, istotnie wpływające na codzienne funkcjonowanie. Obecnie brak jest specyficznych leków do radzenia sobie z tymi objawami, choć u niektórych efekty przynosi podawanie amantydyny, pemoliny i modafinilu (zastosowanie poza zarejestrowanymi wskazaniami). Warto też ocenić, czy u danej osoby z SM nie występuje np. depresja, która może nasilać zmęczenie.
Dotyczą one nawet 96% osób z SM. Początkowo leczenie może skutecznie prowadzić neurolog, ale z czasem konieczne są konsultacje i stała opieka lekarza urologa. W leczeniu farmakologicznych stosuje się leki (np. o działaniu antycholinergicznym, spazmolityczne, cholinomimetyczne), również takie podawane dopęcherzowo (neurotoksyny) - w zależności od rodzaju problemów z czynnością dolnych dróg moczowych. W radzeniu sobie z tymi objawami istotna jest właściwa diagnostyka, ale również stosowanie innych pomocy, np. środków chłonnych.
Choć wciąż można spotkać się z opiniami, że ból nie jest objawem SM, to jednak większość chorych doświadcza tego objawu, który może mieć charakter pierwotny lub wtórny. Osoby z SM mogą doświadczać bólu neurogennego, bólów mięśniowo-szkieletowych czy bólów mieszanych. Do leczenia ostrego bólu wykorzystuje się leki przeciwpadaczkowe, a w bólu przewlekłym - przeciwdepresyjne i przeciwpadaczkowe.
Zaburzenia seksualne, należące do niewidocznych objawów SM, są częstym objawem stwardnienia rozsianego. Można podzielić je na pierwszo, drugo i trzeciorzędowe. Mogą być one związane z innymi objawami SM (np. spastycznością, bólem) albo z innymi schorzeniami albo z przyjmowanymi lekami. Pacjenci doświadczający takich zaburzeń powinni być konsultowani z lekarzem neurologiem, ale też innymi specjalistami (urologiem, ginekologiem, psychologiem, internistą), by dobrze określić naturę problemu. U kobiet zaleca się miejscowe stosowanie maści zawierającej estrogeny lub kremy z lubrykantami. W leczeniu zaburzeń wzwodu zaleca się wybiórcze inhibitory fosfodiesterazy 5.
Wśród osób z SM, nawet u 50%, w różnych momentach choroby może pojawić się obniżenie nastroju - depresja. Obecnie depresję można i należy leczyć - zarówno farmakologicznie jak i przy wsparci terapeuty.
Pliki do pobrania
Zmęczenie. Niewidoczny objaw SMPlik: pdf, Rozmiar: 1.51 MB
Ból w stwardnieniu rozsianymPlik: pdf, Rozmiar: 653.79 KB
Nastrój i funkcjonowanie poznawcze w SM: Co możesz zrobićPlik: pdf, Rozmiar: 661.00 KB