Poród i połóg

Poród
To, że choruje na stwardnienie rozsiane nie oznacza, że będziesz musiała borykać się z trudniejszym przebiegiem porodu, nie ma też zazwyczaj przeciwskazań do porodu naturalnego. Jednak, przy SM zaleca się, aby odbył się on w szpitalu, a nie w domu.

SM nie oznacza, że kobieta powinna rodzić dziecko w konkretny sposób albo w konkretnej pozycji.

Co ważne - SM nie jest przeciwwskazaniem do żadnej formy znieczulenia, zwłaszcza, gdy pacjentka ma bardzo dużą spastyczność kończyn dolnych. Wtedy środki znieczulające i znieczulenie zewnątrzoponowe mogą pomóc.

Przebieg porodu zależeć może od czynników związanych z SM. Być może warto porozmawiać z ginekologie o tym, czy objawy stwardnienia rozsianego mogą wpłynąć na akcję porodową, możesz też skonsultować ten temat z fizjoterapeutą.

Myśląc o porodzie, możesz zastanowić się nad tym, co może pomóc Ci, by cały proces przebiegł dla Ciebie jak najlepiej i przedyskutować to z lekarzem prowadzącym ciążę.

Połóg
Po porodzie rodzice (zwłaszcza mama) i noworodek poznają siebie – potrzeba jednak trochę czasu, by „dotrzeć” się ze sobą.  Należy pamiętać, że początki macierzyństwa nigdy nie są proste a codzienność rzadko wygląda tak różowo, jak ta z reklamy pieluch. Wymagania dziecka wydają się nieskończone i są nużące. Należy mieć dystans do „dobrych rad”, nie wszystkie są takie dobre, a także prosić o pomoc. To czas, kiedy szczególnie może się przydać wsparcie, dlatego rodzina i przyjaciele, jeśli mama z SM sobie tego życzy – powinni włączyć się w realizację codziennych zadań.

Karmienie piersią
SM nie jest przeciwwskazaniem do karmienia piersią. Nie ma jednoznacznych dowodów na to, że karmienie piersią wpływa na aktywność SM, choć z pojedynczych badań wysuwa się wnioski, że może ono zmniejszać ryzyko rzutu po porodzie. To, czy mama chce karmić piersią czy też powrócić do leczenia należy rozważyć uwzględniając aktywność choroby. Neurolog może zalecić jak najszybszy powrót do terapii. Obecnie, Interferon beta i octan glatirameru, a także ofatumumab nie są przeciwwskazane w czasie karmienia piersią. W wypadku innych leków należy przerwać karmienie.

Rzuty i powrót do leczenia
W pierwszym trymestrze po porodzie może dojść do pogorszenia, choć dzięki postępom w leczeniu SM u wielu kobiet nie będzie takiego nasilenia, bardziej prawdopodobne jest u kobiet z ostrym przebiegiem choroby przed ciążą. Czynnikiem ryzyka jest również większa niesprawność podczas ciąży. Znieczulenie zewnątrzoponowe w trakcie porodu nie wpływa na częstość rzutów i postęp choroby.
Po porodzie, uwzględniając aktywność choroby, neurolog może zalecić jak najszybszy powrót do terapii. Jeśli kobieta przerwała przyjmowanie leków w ramach programu leczenia ze względu na ciążę – ma prawo do powrotu bez konieczności ponownego czekania w kolejce!

Witamina D
Zarówno mama jak dziecko powinni przyjmować codziennie witaminę D zgodnie z ustalonymi dawkami.

Depresja poporodowa
Badania pokazują, że młode mamy z SM mają nieco większe prawdopodobieństwo wystąpienia depresji poporodowej. Obniżony nastrój w tym pierwszym okresie jest czymś zupełnie naturalnym, wpływ na to mają zmiany hormonalne po ciąży, zmęczenie, konieczność dostosowania się do nowej sytuacji (duże wyzwanie szczególnie w wypadku pierwszego dziecka), świadomość ogromnej odpowiedzialności za zupełnie jeszcze niesamodzielne niemowlę. Jeśli do tego mama jest osobą chorą, sytuacja nie jest łatwa (szczególnie zmęczenie może dać się we znaki). Tzw. baby blues to właśnie to naturalnie występujące obniżenie nastroju, pojawia się zwykle w 3-5 dobie po porodzie, dotyka ok. 80% kobiet i mija po kilku tygodniach. W tym czasie pojawia się nerwowość, przygnębienie i płaczliwość.
Jeśli objawy nie mijają lub wręcz nasilają się - nie wolno tego lekceważyć i należy koniecznie zgłosić problem lekarzowi! Depresja poporodowa dotyka od kilku do nawet 30% kobiet. Czasem wystarczy wsparcie psychologa i bliskich, czasem konieczna jest farmakoterapia. Dobry nastrój mamy korzystnie wpływa na relacje z dzieckiem. Objawy depresji mogą pojawić się w dowolnym momencie w ciągu pierwszego roku życia dziecka, więc nawet jeśli na początku mama dobrze sobie radziła, nie powinna wstydzić się, gdy poczucie niemocy i przygnębienie dopadną ją później. 
Znacznie poważniejszym zaburzeniem jest tzw. psychoza poporodowa, która pojawia się zwykle w pierwszych dwóch miesiącach po porodzie. Towarzyszy jej silny niepokój, nietypowe zmiany w zachowaniu, pobudzenie psychoruchowe oraz  psychotyczne objawy, jak omamy czy urojenia. Zdarza się raz na 500 przypadków, częściej u osób, które już wcześniej doświadczyły zaburzeń psychicznych. Jeśli obserwujesz u siebie lub bliskiej kobiety takie objawy (często przypominające schizofrenię), koniecznie zgłoś się po pomoc! To zaburzenie psychiczne, które bezpośrednio zagraża zdrowiu i życiu matki oraz dziecka i wymaga leczenia psychiatrycznego.