Relacje i związki

Stwardnienie rozsiane jest chorobą diagnozowaną między 20-40 rokiem życia. Jest to okres wysokiej aktywności rozwojowej związanej z wyborem ścieżki zawodowej oraz z założeniem rodziny. Wiadomość o tym, że dana osoba choruje na chorobę przewlekłą i nieprzewidywalną, wpływa nie tylko na nią, ale także na osoby, z którymi łączą ją relacje, zwłaszcza te emocjonalne. Może wpłynąć również na to jak będziesz ona podchodzić do zawierania nowych związków i utrzymywania relacji.

Temat związków osób żyjących ze stwardnieniem rozsianym jest rozległy i trudny. Wiele zależy od tego, czy w momencie diagnozy jesteśmy już w stałej, ustabilizowanej relacji czy dopiero poszukujemy partnera lub partnerki.

Niestety, w Polsce przyzwolenie na budowanie stałych relacji przez osoby żyjące z SM nie jest duże. Badania pokazują, że co piąta osoba uważa, że chory na stwardnienie rozsiane zdecydowanie lub raczej nie powinien wchodzić w stały związek. Pamiętać można jednak, że to decyzja tylko i wyłącznie osoby z SM i tej drugiej, z którą chce związek stworzyć. Niechęć często bierze się z braku wiedzy i błędnych stereotypów, z którymi chorzy nadal muszą walczyć.

Podejście do choroby, pogodzenie się i umiejętność życia z nią sprawi przez osobę z SM, sprawi że łatwiej będzie jej ułożyć życie z drugą osobą, a wówczas dla partnera lub partnerki choroba będzie łatwiejsza do zaakceptowania. Wspólne życie to także duże wsparcie i możliwość uczenia się od siebie nawzajem, dlatego nie należy z tego rezygnować z tego tylko z powodu choroby.

W przypadku gdy osoba z SM jest już w stałym związku pojawia się kwestia pogodzenia się z diagnozą obu ze stron i kwestia przeorganizowania swojego wspólnego życia tak, aby pojawiło się w nim miejsca na dbanie o zdrowie i komfort osoby chorej. Kluczową kwestią jest rozmowa. Jeżeli nie można w otwarcie porozmawiać z bliską osobą o diagnozie, można najpierw odbyć rozmowę z kimś innym np. rodzicem, przyjacielem. Można też poprosić o radę również psychologa, który pomoże ułożyć relacje na nowo.

Inaczej wygląda sytuacja, jeżeli w momencie diagnozy osoba jest sama i poszukuje partnera lub partnerki. Wówczas pojawia się pytanie jak rozmawiać na ten temat, kiedy powiedzieć i w jaki sposób. Ważne jest, aby w tym momencie czuć się komfortowo i bezpiecznie. Jeżeli takie poczucie daje rozmowa na początku znajomości, najlepiej przeprowadzić ją właśnie wtedy. Należy pamiętać, że powiedzenie o swojej chorobie istotna informacja i ukrywanie jej przez długi czas może później wzbudzić w drugiej osobie poczucie bycia okłamanym. W przypadku ujawniania diagnozy nie ma jednej, właściwej decyzji – to osoba z SM będzie musiała ocenić, czy ujawnienie diagnozy jest dla niej dobre i która chwila będzie na to najodpowiedniejsza.

Rozmowa na temat trudności i oczekiwań ze swoim partnerem, gdy SM pojawi się w życiu, mogłaby być pomocna, ale czasem jest na tyle trudna do podjęcia, że wiele osób decyduje się na jej odsunięcie. Wymieniona trudność może być związana z tym, że zmiany chorobowe są powolne i niezauważalne. Wówczas osobie chorej trudno jest ubrać w słowa to co się z nią dzieje, zwłaszcza, jeśli zmiany związane są z funkcjonowaniem poznawczym czy zmęczeniem. Nie są to dolegliwości widoczne gołym okiem, w związku z czym domownicy mogą nie mieć świadomości ich istnienia. Inną trudnością z powodu której może być ciężko rozmawiać o chorobie, doświadczanych trudnościach i emocjach z tym związanych, jest wzajemna chęć chronienia siebie przed przykrymi doznaniami. Nierozmawianie wydaje się być wówczas jedynym rozwiązaniem, które pomaga pozostać w przekonaniu, że nie ma żadnego problemu. Jeśli jednak osoba z SM zdobędzie się na odwagę i podejmie wyzwanie, jakim jest otwarta rozmowa o trudnościach, może się okazać, że będzie to początek drogi do rozwoju jej rodziny/ związku. Harmonijny rozwój i satysfakcja członków rodziny/partnerów, możliwy jest tylko wtedy, gdy potrzeby wszystkich osób są zaspokojone. Może się okazać, że wspólnie uda się znaleźć sposób na radzenie sobie z ograniczeniami, które niesie ze sobą SM. Może w tym pomóc znalezienie najlepszego sposobu na rozmowę o chorobie, dzielenie się uczuciami oraz zmartwieniami, co pomoże utrzymać bliskość, a także zrozumienie. Należy pamiętać, że gdyby mimo najlepszych chęci, nie udało się dojść do satysfakcjonującego porozumienia, zawsze możecie zgłosić się o pomoc do specjalisty, który pomoże wypracować nowe metody na wzajemną komunikację. Proszenie o pomoc i sięganie po nią, jest wyrazem siły i dojrzałości, nie słabości.