Radzenie sobie z diagnozą

Reakcje na diagnozę choroby przewlekłej mogą być różne, jednak w wielu przypadkach pogodzenie się z rozpoznaniem SM przypomina doświadczenia osób przeżywających utratę kogoś bliskiego czyli żałobę. To normalne proces, które pozwala na poradzenie sobie z zaistniałą sytuacją. Żałoba może trwać nawet kilka miesięcy.

Żałobę dzielimy zazwyczaj na pięć stadiów, jednak nie każda osoba z SM musi doświadczać każdego z nich. Pierwszym etapem żałoby jest wyparcie, pojawiają się myśli „To nie może przytrafić się mi”. Kolejnym jest złość – na osoby dookoła, na lekarza czy nawet na samego siebie. Następnie przychodzi tzw. „targowanie się”, następnie depresja, a cały proces zakończa się akceptacją.

W tym okresie osobie SM mogą towarzyszyć takie uczucia jak: smutek, gniew, poczucie winy, poczucie osamotnienia, irytacja, ale również próby poszukiwania sensu życia. Oprócz objawów emocjonalnych pojawić się mogą dolegliwości somatyczne czy np. działania chaotyczne. Niektórzy mogą winić się za zaistniałą sytuację, mieć pretensje do siebie lub bliskich (np. że nie zapobiegli zachorowaniu).

Żałobę może przeżywać osoba z SM ale również jej bliscy, którzy – wraz z diagnozą kogoś z rodziny stają przed obliczem utraty i zmian. Ponieważ SM wpływa na każdego członka rodziny, uczucie gniewu oraz brak zgody na chorobę są uczuciami, których może doświadczać zarówno osoba z SM jak i jej bliscy.

W tym okresie ważne, aby dać człowiekowi przeżywającemu żałobę prawo do wyrażania emocji, które odczuwa i ich rozładowywania. Przeżywający żałobę nie powinien obawiać się mówić o swoich uczuciach ani też prosić o pomoc (rodzinę, przyjaciół czy ekspertów). W tym czasie ważne jest też dbanie o siebie – regularne spożywanie posiłków, jeśli jest taka potrzeba – spotykanie się z przyjaciółmi, robienie rzeczy, które sprawiają przyjemność. Należy również być czujnym – jeśli okres smutku przedłuża się, pojawiają się niepokojące myśli – warto skonsultować się z lekarzem albo zgłosić do psychiatry i psychologa.