Zanim zajdziesz w ciążę

SM nie wpływa na płodność ani na ryzyko poronienia, natomiast stosowane leki modyfikujące przebieg choroby mogą ją czasowo obniżyć (zwłaszcza w wypadku mężczyzn). To nie oznacza jednak, że leki na SM mają działanie antykoncepcyjne dlatego para powinna stosować antykoncepcję, jeśli para nie planuje dziecka.

Kobiety z SM, jeśli rozważają ciąże, powinny porozmawiać z lekarzem prowadzącym o swoich przyszłych (nawet odległych) planach prokreacyjnych już po diagnozie stwardnienia rozsianego, gdy wprowadzane jest leczenie lekami hamującymi przebieg SM. Powinny też odbyć taką rozmowę zanim podejmą próby poczęcia, ponieważ należy omówić bezpieczeństwo przyjmowania leków modyfikujących przebieg choroby (niektóre z leków należy wypłukać z organizmu na jakiś czas przed). Nie powinny również samodzielnie podejmować decyzji o przerwaniu przyjmowania terapii, nawet gdy zajdą w ciążę. W takim przypadku powinny, najszybciej jak to możliwe, skontaktować się ze swoim lekarzem neurologiem.

Poza tym, przed ciążą dobrze jest wykonać wszystkie standardowe badania, w tym przede wszystkim morfologię.  Kobieta z SM powinna upewnić się, że nie ma np. toksoplazmowy, która jest chorobą niebezpieczną dla płodu, a którą można wcześniej wyleczyć. Warto też rozpocząć suplementację kwasem foliowym oraz przyjmować witaminę D (oczywiście po ustaleniu odpowiednich dawek z lekarzem). Można pomyśleć również o wyborze ginekologa i rozejrzeć się za kimś takim, kto będzie budził zaufanie. To bardzo potrzebne w tym ważnym okresie. Im lepiej kobieta z SM przygotuje się do ciąży, tym będą większe szanse na jej spokojny przebieg.

Należy pamiętać, że SM i jego objawy oraz niektóre leki mogą powodować problemy natury seksualnej (np. utratę libido, problemy z osiągnięciem erekcji, niedostateczne nawilżenie pochwy, problem z osiąganiem orgazmu). Gdy takie występują, powinno rozważyć się konsultacje ze specjalistą.

Jak wspomniano, SM nie wpływa na płodność. Pierwsze nieudane próby poczęcia nie powinny zniechęcać – badania wskazują, że średni czas starania się o dziecko w populacji to 12 miesięcy. Jeżeli jednak para doświadcza przedłużających się trudności z poczęciem dziecka, można rozważyć konsultację ze specjalistami od wspomagania płodności. Są różne sposoby na wspomożenie zajścia w ciąże, choć nigdy nie mają gwarantowanej skuteczności. Należą do nich: inseminacja domaciczna, zapłodnienie in vitro, iniekcja plemnika do cytoplazmy. Gdy rozważane będzie leczenie niepłodności należy mieć pewność, że aktywność chorobowa kobiety utrzymuje się na stabilnym poziomie. Należy pamiętać, że niektóre badania wskazują, że podawanie leków zawierających agonistę hormonu uwalniającego gonadotropinę w wspomaganym zapłodnieniu może zwiększać ryzyko rzutu u kobiet. Jeśli para zdecyduje się na zapłodnienie jedną z wymienionych wyżej metod, ważne, aby neurolog zajmujący się kobietą współpracował ze specjalistami od wspomagania płodności i innymi lekarzami.